We dansen de Salsa...

Een blije Mijke bij de Monteserrate, overzicht over Bogota.


Plaza Bolivar in de kerst variant.


Wat kan je niet op straat kopen...


Botero museum.

We dansen de salsa. Ja ja, de salsa salsa salsa overaaaal....

Na een week in de wereldstad Bogota, zijn we nu in Cali. Heel Cali is deze week aan het feesten met de Ferias de Cali. We gaan het meemaken! Salsa, optochten, concerten.
Ondertussen denken we natuurlijk steeds meer aan Nederland....

Tja, een van de laatste blogs. Triest natuurlijk voor onze lezer(s...Foeke). Maar over een week, een paar dagen al, zijn we er weer in het echt!

Naar huis...

Het nieuwe jaar begint voor ons in Nederland.... De eerste van januari 2010 landen we op Schiphol.

Raar, maar waar. Er komt een (tijdelijk) einde aan onze mooie reis na 20 maanden.
We kijken uit naar Nederland, maar nog wel voorzichtig. Fijn om jullie straks weer allemaal te zien, maar het is ook een afsluiting van zooooooooo´n mooi avontuur. Voor ons mag dat nog wel even duren... Helaas moeten we eerst weer centjes verdienen.

Voor nu hele fijne feestdagen en wij blijven nog even genieten van Colombia en wennen aan het idee dat we terug komen...

Aan de Carribische kust

Gerben is klaar voor zijn duik.


En Mijke ook...


Ons prive strandhuisje.


Playa in National Park Tayrona.


Playa Blanca vlakbij Cartagena.

We kunnen er niet over uit hoe goed we het hebben. Het weer is zo heerlijk! We doen super toffe dingen en hebben elke dag te eten!
We hebben een paar dagen op het strand Playa Blanca gelegen in de buurt van Cartagena. Cartagena als stad zelf was ook zeer relaxt; een mooi oud centrum en een aangename sfeer. Waar we met de fiets zeker 2 dagen over hadden gedaan hebben we nu in 4 uurtjes met de bus afgelegd. Naast het feit dat de weg vanuit Cartagena richting Santa Marta en Taganga niet inspirerend is, is het ook heel warm hier om te fietsen. We kunnen dus nogsteeds leven met onze beslissing...
We zijn nu al bijna 2 weken in Taganga en omgeving. We hebben een aantal dagen doorgebracht in Parque Nacional Tayrona. Een variatie op een carribisch strand met de bergen en de jungle achter je.
We zijn net terug van onze 4 dagen duiken. We hebben onze PADI Open Water gehaald en zijn nu echte ¨Duik-Dudes¨. Het duiken was echt SUPER!! Het is zo´n andere wereld, het bewegen is anders, de geluiden zijn anders (en het is bepaald niet stil onderwater!).
Tijdens de cursus werden we na de 2de duik elke dag afgezet bij een prive-strand van de duikschool waar ze een hut hebben. Wij konden daar overnachten en genieten van de duikervaring, de zee en de zonsondergang.
Ons volgende plan is om een 6 daagse trekking te gaan maken naar ´Cuidad Perdida´, de verdwenen stad.
We kijken ook hier naar uit omdat het weer een compleet andere ervaring wordt, diep de jungle in.
We ervaren Colmombia echt heel positief. Een echte aanrader om vele redenen.

Colombia!

Straatbeeld Salento.


Gedroogde koffiebonen.


Bananen overal hier. En niet een soort, maar tientallen..


En dit is nou een koffie kers. Worden met de hand geplukt op deze farm.


Waxpalms in de cloud forrest van National Park Cocoro.


Een Colombiaans jongetje dat ons de weg wijst naar de waterval. Gids in opleiding.


San Augustin is beroemd om zijn archeologische beelden.


Een man met zijn kapmes in Salento.

En we zijn in Colombia. Het land waar we het afgelopen jaar zoveel goede verhalen over hebben gehoord, dat we wel moesten...

Ruim een week geleden hebben we Ecuador verlaten. Toen Katrien en Jose (eigenaren van Hostal Tiana) weer terug kwamen van hun vakantie in Nederland, hebben we afscheid genomen. Het was een superleuke tijd, en we hebben mooie dingen gezien en meegemaakt. Maar van de toeristen-verhalen hebben we wel even genoeg gehad!
Na een stukje met de bus, om Quito te vermijden, zijn we in Otavalo op de fiets gestapt. Dat was even leuk, maar snel minder toen het druk werd op de weg. Dus toch maar een bus genomen naar de grens. In Colombia hebben we nog even gefietst, maar toen de (moeilijke) knoop door gehakt om zonder fiets verder te gaan. Redenen: drukke Panamerica, te weinig tijd voor de gekregen visa in dit geweldig grote land en we zaten niet echt meer in de ´fietsmode´...
Dus zijn we nu echte ´backpackers´ (bestolen en al...). Raar hoor!!

Al na een week Colombia kunnen we zeggen dat Colombia erg anders is dan we tot nu toe gezien hebben in Zuid Amerika. Het is hier heel modern, netjes, goed georganiseerd. De mensen gaan zelf ook op vakantie, drinken een kopje koffie op een terrasje en in het weekend komt de racefietst uit de schuur. De mensen zijn duidelijk welgestelder dan wat we in de rest van Zuid Amerika hebben gezien.
Het landschap is indrukwekkend. Veeeel groene bergen, cloud forrest, koffieplantages en straks de stranden.. En het klimaat is heerlijk. Zo lang geleden dat we in onze zomerkleren en op slippers rondliepen!
Vanochtend zijn we bij een koffieplantage op bezoek geweest (wist je dat koffie van kersen komt...?), daarna in een heerlijk mooi dorpje de koffie uitproberen tussen de lokale bewoners. Moeten we meer zeggen... Heerlijk vakantie na een periode van werken.

Wat betreft veiligheid. We voelen ons hier (tot nu toe) erg veilig. We zijn zeker niet de enige buitenlanders hier. We kijken goed uit en vragen de mensen wat verstandig is en wat niet. Eigenlijk dus wat we van andere reizigers gehoord hebben.

De foto´s geven een idee van wat we gezien hebben. Meer wordt op dit moment op flickr gezet.

Tot snel weer!

Drukte in Latacunga

We hebben alweer een tijdje niets van ons laten horen, terwijl we nu weer elke dag internet hebben.
We werken nu dus weer in het Hostal in Latacunga (en ja, nog steeds in Ecuador..). We zijn wel een beetje aan het aftellen, hoor. We hebben namelijk een volgend doel; Colombia!!! We horen er zoveel goede (en veilige!) verhalen over, dat we het toch echt zelf moeten nagaan meemaken. Voelt alsof we uitkijken naar een verdiende vakantie. Beetje Carribische kust meepakken...surfen, snorkelen.. Nu nog even bikkelen, want het is hier best druk. Laatst was er een groot feest hier van enkele dagen, Mama Negra Fiesta. Dit feest is om Mama Negra te eren zij is de beschermvrouw van de vulkaan Cotopaxi. Dit wordt gevierd door verschillende processies en veel vuurwerk. Tijdens de processies dragen de 'Mama Negra's ' hele varkens behangen met drank, snoep en koek. Dit om te offeren aan Mama. De mannen dragen echt kilo's (150-200?)!!! Achter hen aan dragen anderen mannen een tafelte zodat de last af en toe even op de tafel gezet kan worden. Indrukwekkend, wat een opoffering! Veel drank helpt natuurlijk....
Op dit moment is Gerben als gids een trekking aan het leiden van een groep van 11 jongeren!

En ik doe wat administratief werk...proberen elke dag de kas gelijk te krijgen... Het is wel een uitdaging om de boel hier draaiende te houden. Gelukkig weet iedereen die hier werkt goed wat ie moet doen, maar in het Spaans een opgewonde kok gerust stellen is toch best pittig.. Maar ik geloof dat het ons aardig afgaat (tot nu toe).

Na een maand Isinlivi

We hebben inmiddels 5 weken gewerkt in hostal Llullu Llama in Isinlivi. Op een enkele dag na met geen of slechts 2 mensen hebben we het eigenlijk elke dag druk met touristen. ´s Ochtends dekken we de tafel en helpen we Gladys, onze kok, zo veel als we kunnen. Na het ontbijt vertrekken de meeste mensen voor hun volgende bestemming en hebben wij de tijd om te wandelen tot een uur of 14.00 als de eerste wandelaars aankomen. Rond 15.00 komt vervolgens de bus waar ook vaak gasten in arriveren. Dan is het rondleiden, waterkoken en informeren. Tegen 17.00 beginnen we met het helpen van de avondmaaltijd. Spectaculair is het allemaal niet. Wel heerlijk relaxt en leuk om de ervaring op te doen.

6 puppen en 3 kittens, heel lief!

Mijke´s uitzichten tijdens haar avond wandelingen

In de eerste week hebben we veel van de dagwandelingen verkent die wij aanbieden aan onze gasten. Altijd handig om te weten waar je over praat. Er zijn veel mogelijkheden en het zijn stuk voor stuk mooie wandelingen van tussen de 1.5 tot 4 uur. (ondanks dat we al een tijd niet hebben gefietst lopen we nogsteeds redelijk door...)

Middagwandeling naar Sigchos met de Ilinizas in de verte

In de tweede week hebben we onze ¨te doen-lijst¨ afgewerkt. Door deze onderbreking in ons wandelritme is daar de klad een beetje ingekomen. De Incatrail die we gelopen hebben naar Ingapirca was heel mooi! De natuur boven de 4000 meter is ook zo mooi! Naast dat we mee waren om te genieten hielpen we de gids met koken en tenten opzetten.
Mijke heeft de trek in dezelfde functie nog een keer gelopen met een andere gids en gasten. Zij was heel gelukkig weer even écht in de bergen te zijn.

Hakken en zagen, Zagen en hakken...

...en 5 open blaren op z´n kantoorhandjes



Burro! Burro! Relaxt dat al het eten en kookgerei wordt gedragen...


ff lunche...

De pas naar Ingapirca op bijna 4300 meter

We genieten nogsteeds van de omgeving en de plek waar we zitten. Alleen al het koffiedrinken in de tuin of op de stoep na dat de gasten zijn vertrokken...Heerlijk!
Koffiedrinken met uitzicht en een stroopwafel uit de AH in Curacao!

Omdat we geen internet hebben in Isinlivi heeft Gerben zich opgeofferd om de drukte en stank van de stad te trotseren en een nieuwe blog te schrijven. NEE hoor, ik wilde gewoon graag even contact hebben en laten weten hoe het ons vergaat!

We maken nogsteeds plannen om straks verder te reizen. Azië wordt genoemd, maar verder noordwaarts in Zuid-Amerika behoord ook zeker tot de mogelijkheden. We houden jullie op de hoogte.

Rust en Ruimte

We hebben nu 2 weken in Latacunga in hostal Tiana gewerkt. Er is hier veel bedrijvigheid; Gasten, leveranciers, medewerkers. Vanaf dinsdag 14 juli is dat anders geworden. Vanaf dan zitten we in Isinlivi, in hostal Llullu Llama. Alleen wij twee en Gladis, de kok en huishoudster. Er zullen zeker ook gasten komen maar geen tientallen per dag zoals dat in Latacunga wel gebeurt.


We kijken uit naar de rust en ruimte om ons heen. Geen druk verkeer dat de hele dag door gaat en een tuin en uitzicht rondom het hostal, FRISSE LUCHT! Daarnaast zullen de nachten heerlijk stil zijn. Geen auto´s en autoalarmen, zingende en lallende mensen...RUST!


Helaas geen internet om frequent contact met vrienden en familie te hebben, of de Tour de France te volgen.

Hier staat tegen over dat we straks meer tijd hebben om te bewegen. We missen het fysiek bezig zijn. Mijke is wel naar de sportschool geweest maar dat is toch anders dan een hele dag fietsen of lekker wandelen (hardlopen).


Wat minder contact en updates van onze kant dus de komende 2 maanden. Terug naar de frequentie van onze tijd onderweg op de fiets...

On the job!

Nu, na een aantal weken in Ecuador hebben we een duidelijker beeld van wat we gaan doen, hoe, wanneer en waar.


Mijke verkoopt tourtjes.

Het is een groot contrast met de (dag)planningen die we het afgelopen halfjaar hebben gemaakt! Het is wel fijn dat we nu weer een tijd op 1 plek zitten. We zijn nu aan het werk in Hostal Tiana in Latacunga (midden in het centrum met veel aanloop in het restaurant en altijd ¨slapende-gasten¨). Over een week gaan we voor 2 maanden naar Hostal Llullu Llama in Isinlivi (een klein dorpje met een busverbinding eens per dag).

In de afgelopen 3 weken dat we in Latacunga zijn hebben we al veel van de omgeving gezien. Wandelingen in de Quilotoaloop en de vulkaan Cotopaxi van noord en zuid benaderd (gezien is een groot woord door de vele bewolking). Verder natuurlijk veel geleerd over de werkzaamheden in het hostel: cappuccino´s gemaakt, kasboeken bijhouden, uithangbord gemaakt etc. We hebben de luxe dat we niet hoeven te koken en schoon te maken (hebben we Jasper al eens gedaan, hahaha), want de eigenaren hebben daar al mensen voor in dienst. Ook moesten we nog definitief ons visa regelen.


De Cotopaxi vulkaan (noordzijde).

Dit laatste heeft meer energie (en nog meer geld) gekost dan verwacht hadden. Uiteindelijk 3 keer naar Quito geweest (2,5 uur noord van Latacunga). Nu flitsende stempels in onze paspoorten en een pasje rijker mogen we dan toch écht 6 maanden blijven. Hiervan zullen we er sowieso 4,5 gebruiken. Wat we daarna gaan doen is weer lekker vertrouwd ¨de vraag¨.

Onze ideeën blijven veranderen. De fietsen missen we wel nu alweer. We hebben veel werkzaamheden maar fysiek is het toch niet. Koffie met slagroom en heerlijke appeltaart weerstaan zijn onze grootste uitdaging... (Mijke is al lid van de plaatselijke sportschool; leuk, steps in het Spaans!!!)



Belangrijk is dat de mensen die hier werken heel lief en aardig zijn. We kunnen overal over meepraten lekker ook nog in het Nederlands! (heel veel Nederlanders hier.) En nu hebben we zelfs een prive slaapkamer en badkamer!

Lieve mensen, de zomer is nu dan echt een feit in Nederland! Geniet er van. Doen wij ook hier.

Ecuador!!

Na drie dagen en nachten in bussen zijn we in 1 keer in Ecuador, in Latagunca! Er is veel tourisme in Peru, grote afstanden met hoge bergen en diepe dalen om door te fietsen. Met ons vooruitzicht van werken in Ecuador hadden we simpelweg niet de tijd om alles te fietsen. Na een paar keer fietsen inpakken om ze in de bus mee te nemen, weer uit te pakken om een stuk te fietsen waren we dat zat. Daarnaast heeft Peru ons niet zo gegrepen als bijvoorbeeld Patagonië of Bolivia.

Pisac en Cusco waren leuk maar daarna was Lima weer vréselijk. Een enorme stad waar echt niks te doen is. We hebben er ons visum voor 6 maanden Ecuador, tegen alle verwachtingen in in 1 ochtend kunnen regelen dat was super! Daarna nog een dag wachten op een bus. Omdat we geen zin hadden om te shoppen zijn we naar de bioscoop gegaan! Best wel leuk maar als een stad niks meer te bieden heeft dan zegt dat een boel...



In afwachting van de film. In Lima naar een functionerende McDonalds


In Huaraz, hiking heaven in Peru, hebben we een vierdaagse trekking gemaakt met een pas van 4750 meter als hoogste punt. Vandaaraf heb je super mooie uitzichten over een bergketen met tientallen pieken van boven de 6000!
Wij hebben er 1 gezien tijdens de hike (die van de pas waar we over moesten...) Het weer werd met de dag minder en op de dag dat we de pas over gingen zaten we al voor de top in de wolken. Deze werden alleen maar dichter en de afdaling naar 3710 meter hebben we geheel in de regen en bewolking gedaan. Heel jammer en best wel een hele teleurstelling.



Het dal met aan het einde de berg met onze 4750 pas.



De 6000der die we wél gezien hebben...




Al met al besloten om in ¨een¨ keer naar Latacunga te reizen en vandaaruit de omgeving te verkennen. Hier zullen we ten slotte 2 maanden gaan werken en gasten informeren. We kunnen hier nog mooie trekkings doen, een jungletour maken die al een tijd op onze verlanglijst staat, een Inkatrail en er is nog de Cotopaxi, een mooie vulkaan (59nogwat meter) die om een beklimming vraagt...Met de bus reizen zal nooit onze manier worden maar het is ons reuze meegevallen. Met 3 keer overstappen waren we op de plaats van bestemming. Niet onbelangrijk: voor minder dan de prijs van een ticket van 1 persoon voor een directe internationale busreis van Lima naar Quito en slechts een halve dag langer reizen, HA!

We hebben na zoveel luiheid zin om wat te gaan doen! Wat? dat gaan we bekijken.

Veel plezier met de aankomende zomer.

Artesania Girl...

Mooi meisie hè?!

Ruïnes van Pisac... Machu Pichu voor de armen.

Officieel in Peru (na een week illegaal)

Ja, we zijn in Peru! Vanuit La Paz besloten wij voor een spannende fietsroute te gaan, namelijk langs de noord-oost kant van het Titicaca meer. Alle toeristen en het grote verkeer gaat de ander kant, dus dit leek ons wel wat. We hebben het geweten! Er was inderdaad geen toerist te bekennen (Gerben heeft een grondig onderzoek moeten ondergaan van een ouder mannetje dat van heeeel dichtbij toch echt even die blonde haren en blauwe ogen wilde bekijken). Verder hebben we heel wat feestgedruis moeten weerstaan, want 3 mei is een enorm meerdaags feest-, dans- en drinkfeest in Bolivia en Peru. Wat kunnen die lui drinken!

En de wegen waren bar slecht! Maar alles was natuurlijk wel weer avontuurlijk. Zeker toen we de grens met Peru over wilde. De Peruaanse politie vertelde namelijk dat er geen stempeltje in het paspoort mogelijk was....eh.... "Nee, er is geen migracion hier.... " Maar volgens de politie was dat geen probleem, we moesten alleen maar even naar Puno (precies aan de andere kant van het meer....) en daar krijgen we dan een stempel. Oke, we fietsen dus maar vrolijk verder, niets aan te doen.

En zo gaat dat tijdens het reizen; toeval bestaat niet. Want terwijl wij het weekend vast zitten in Juliaca (migracion in Puno niet open in het weekend...) lezen we een mailtje van onze lieve vriend Taeke. Hij rijdt morgen met de auto en zijn vriendin langs Juliaca!!! Dus spreken we af!!! Het weerzin was echt super en we hadden veel te weinig tijd om bij te kletsen.... Zij gaan ook richting Cusco, maar wij moesten eerst nog die stempel....

Maandag vol frisse moed naar Puno. Bij bureau migracion was de baas er nog niet dus moesten we even wachten. Na inspectie van het paspoort blijkt dat we een ongeldig Boliviaans exit-stempel hebben...de enige oplossing is om terug Bolivia in te gaan om een nieuwe stempel te halen, pas dan mogen we Peru in...even slikken dus... dat is een paar dagen met de fiets. Fijn dan toch dat er bussen zijn! Een dagje bussen en nu dus in het bezit van de goede stempels, hoera!! Daar hebben we taart op gegeten!!

TAEKE!!!!!

Taart! Wij hebben en stempel!

Morgen op de fiets naar Cusco.

Foto´s van Bolivia

Gerben op de Salar de Uyuni en Dali in het echt.

Beklimming van een 6000-er!!!!!!

Fietsen is gaaf, maar af en toe de rugzak op is toch wel heel tof!!! Deze keer hebben we een extreme tour uitgekozen, namelijk de beklimming van de Huayna Potosi, 6088m! Vanuit La Paz rijden we samen met de gids eerst met een busje naar het hoogste punt, 4730m. Daar krijgen we aan de rand van de gletsjer (voor Mijke een opfriscursus) uitleg over hoe te gebruiken de pickels, stijgijzers etc. en mogen we een beetje ijsklimmen. Supergaaf spelen dus! De nacht brengen we door in een (koud) tenje. De volgende ochtend lopen we naar het basiskamp op 5130m. Ja, we zijn al wel geacclimatiseerd, maar dit is toch wel weer anders....bij aankomst met een paracetamol op bed in de refugio. Die nacht staat de wekker om 00.30 uur! Want we beginnen midden in de nacht met de beklimming! In het pikkedonker hijsen we ons dus in de klimgordels...en dan begint de echte beklimming... Met de Petzlamp op, ingepakt in vier lagen kleding, stapje voor stapje op weg naar de top. Het is een hele tour je ademhaling onder controle te houden op die hoogte, maar vooral moet je doorzetten. Tijdens het lopen vragen we ons wel af waarom we dit nou eigenlijk leuk vinden... Af en toe een stukje echt klimmen, best pittig. Verticaal omhoog en maar vertrouwen op je materiaal. Maar dan breekt het licht door en inmiddels kunnen we ook de top zien! Super, we gaan het halen!!! Het laatste stuk nog even serieus klimmen, maar we gaan het halen!!! Bovengekomen snel wat foto´s, want het is koud en we zijn kapot. Maar wat een ervaring!

Morgen gaan we weer een stukje op de fiets, via ´The most dangerous road of the world´, naar Coroico. Het schijnt een superafdaling te zijn, van de Altiplano (4700m) naar de Jungle (1450m)! Daarna via het Titicaca Lake op naar Peru!!!

Laatste stukje Argentinie en nieuw Bolivia

Omdat we verwachten de komende tijd moeilijk foto´s te kunnen uploaden, vanwege traag internet, vanaf nu wat (kleine)foto´s op de blog. De foto´s zijn van de laatste kilometers Argentinie. We hebben geproefd aan de Argentijnse Altiplano en fietsen nu eigenlijk al dagen achter elkaar op 3500m of hoger. Soms op hele slechte wegen, waar je door het mulle zand je fiets meters vooruit moet trekken of door het washboard alleen maar met 4 km per uur vooruit trilt....dan moet je met heel wat kilometers per dag minder tevreden zijn. Maar we komen mooie dorpjes tegen, met de mooiste kampeerplekken en we eten humitas (een typisch Argentijns gerecht van mais en kaas ingepakt in maisbladeren), we zien llama´s, en veeeeel ezels en sterren. We sjouwen liters water mee op de fiets, want dat is bijna nergens te krijgen...

De bergen zijn hier weer prachtig, zeker in contrast met de kale hoogvlaktes. De kleuren zijn bizar en lijken ingeschilderd, paars, geel, oranje, rood. De mensen en gebruiken zijn hier allang niet meer zoals in het rijkere, ´westerse´ Argentinie. Er is niet veel hier, de mensen leven erg simpel. Wanneer een dorp of stad geen toeristische attractie heeft, zie je de vele echte mercado´s, kraampjes, minikiosko´s, de mensen kopen bijna alles op straat. Het vlees vol vliegen ligt tussen de groenten en het brood...blij dat we geen vlees eten. We moeten wat beter gaan opletten wat we kunnen eten of drinken en wat beter niet.

We kwamen er ook achter dat er nog een mooi stempeltje misten in ons inentingspaspoort, namelijk de gele koorts. Vanuit het ziekenhuis in Tilcara doorverwezen naar het ziekenhuis in Humahuaca waar we na twee bezoeken weten dat ze daar inderdaad de prik hebben die we nodig hebben! Dat is fijn. Maar dan vraagt de arts of we nog amigos hebben die ook de prik nodig hebben? Eh, nee, we reizen samen...? Blijkt dat we 10 vrienden moeten optrommelen die ook de prik nodig hebben, daarna gaan ze pas prikken... Even later vertelt de arts dat vijf vrienden ook goed is of anders vier... Uiteindelijk mogen we op 15.00 uur terugkomen. Om drie uur weer voor de deur, en helaas vertelt de arts, vandaag zijn er geen andere mensen die de prik nodig hebben.. Dat was voor ons geen verrassing. Maar hij is aardig, overlegd met wat collega´s en dan mogen we weer binnenkomen. Opeens is het mogelijk! De arts gaat zeer geinteresseerd in ons gele boekje bladeren. Begint dan naar voorbeeld van onze eerdere prikken te stempelen in ons boekje, maar op de verkeerde plek. Ach ja, het boekje is in het Engels en wie kan dat nu lezen en spreken hier? Uitgelegd waar die krabbel en stempel wel moest staan en daarna worden we keurig geprikt. En wat blijkt, de prikken zijn ook nog eens gratis hier. Het kost je een hoop geduld, maar het is weer een van die mooie momenten dat je ziet hoe dingen hier wel werken alhoewel anders werken dan bij ons.

Nu zijn we eindelijk in Bolivia! Het duurde even vanwege vertraging door de befaamde reizigersziekte, leve de antibiotica...

En Bolivia is geweldig! We kijken onze ogen uit. Echt een ander land dan Chili en Argentinie. Zoveel kleuren, donkere mensen, vrouwen met in doeken gewikkelde kinderen op de rug, veel veel groente en fruit, mooie marktjes en wat een natuur! We zijn net terug van een geweldige 4 daagse jeeptocht door het hooggebergte van de Andes vanuit Tupiza. Zo ongelofelijk mooi!!! De ene mooie Laguna, na de andere prachtige vulkaan, dan weer bizarre rotsformaties, ongelofelijke kleurrijke geisers, zulke mooie bergen. Echt ongelofelijk. Jammergenoeg niet op de fiets (het merendeel van de tocht is niet op de fiets te doen want er is geen water honderden kilometers lang, een ander klein deel ervan heeft Taeke wel gefietst!) , maar wat een ervaring. Mensen, ga naar Bolivia!

Nu weer op de fiets richting Potosi.

En oja, foto´s uploaden is in Bolivia niet te doen jammergenoeg. We gaan nu maar foto´s op CD´s branden...helaas dus weinig beeldmateriaal voor de fans...

Alle goeds!

Oja. laat je verrassen door de volgende links: (vooral de Friezen onder ons)

http://www.youtube.com/watch?v=elcMITWODgM

http://www.youtube.com/watch?v=ccIsZgPnJ5E