Het echte Argentinie.

De afgelopen weken zijn na al het natuurgeweld van de Andes, maar ook nog met Patagonie in het achterhoofd, heel anders geweest. Het stuk fietsen tussen Chilecito en hier (Salta) was wat betreft landschap niet erg interessant. Veel pampa (woestijn), meer pampa, cactussen en meer enorme metershoge cactussen...soms een kleine groene oase of een mooie Queste. Maar enorm veel vriendelijke Argentijnen, en slechts een enkele toerist gezien. Eigenlijk was dat dus heerlijk. De mensen nodigen ons uit te kamperen in hun tuin, of anders kunnen we wel op het gemeentelijk sportterrein staan. Tussen de dorpen in, is het leven heel simpel. Mensen wonen in lemen huisjes en leven veelal van hun geiten. Maar grappig is dat op veel van die kleihuisjes, wel een schotelantenne staat...TV staat de hele dag aan. Het echte (Noord) Argentinie dus.

Een deel van het laatste stuk hebben we gezelschap gehad van Wouter en Annie (en GPS Gepke). Een Nederlands fietsend stel, dat we al eens op de Carretera Austral ontmoet hadden...we kwamen elkaar weer tegen en het was erg gezellig om samen te fietsen. Ook hebben we in Salta een ander Nederlands stel ontmoet, Joris en Stella. Als sinds de Carretera fietsen we achter elkaar en nu dus eindelijk ontmoet...

Bolivia is nu in zicht. Een ander land in het vooruitzicht is leuk en weer spannend!!

Wat niet vergeten moet worden om te melden, groot nieuws; na 7.000 kilometers de eerste lekke band!!!!! Mijke was verbaasd dat die banden uberhaubt lek kunnen...maar dat kan dus. Gelukkig kunnen ze ook weer geplakt!

Vast in de Andes.

Helaas niet zelf de paso agua negra ver kunnen fietsen.... En er zit een lang verhaal aan vast.

Vanuit Vicuñia tot aan de politiepost van Chili ging alles soepel. We fietsten door de Elqui vallei, bekend om zijn pisco druiven.

Bij de politiepost mochten we overnachten en dag 1 van de overtocht fietsten we naar de laguna op ongeveer 3100 meter. Het is zo ongelofelijk mooi! De kleuren zijn zo afwisselend en helder. De bergen zijn paars, geel, rood, groen! ZO MOOI! Dat daar in de middag behoorlijk wat wolken kwamen aanzetten, bleek achteraf de opmaat te zijn voor meer... Dag 2 begon weer met een blauwe lucht. De kleuren werden alleen maar intenser. Tijdens deze etappe realiseren we ons beide dat deze omgeving in de top van mooiste plekken OOIT staat. Zonder problemen fietsten we naar 3600 meter om daar weer wat te acclimatiseren. Diezelfde middag komen de wolken weer het dalletje in waar we toen kampeerden. Deze keer geen regen maar behoorlijk wat sneeuw en een paar uur eerder in de middag. Het wordt ons duidelijk dat het weer niet bepaalt gunstig is om nog hoger te klimmen. Plus de onweer en bliksem...dat zal straks als we hoger zijn alleen maar heviger worden... We besluiten dus om de volgende dag te gaan liften en niet het risico te nemen om ingesneeuwd te worden op 4100 meter of hoger. Het zit alleen niet erg mee en we vinden die dag geen lift. We besluiten wat af te zakken naar beneden, zodat we niet weer sneeuw hebben en ook om de hoofdpijn van Mijke wat af te laten nemen.

Dag 4 staan we om 8 uur s ochtends naast te weg om weer te liften. Alleen de enige auto die voorbij komt is die van de politie.... Het blijkt dat er mensen vast zitten op de pas en daar de hele nacht (met twee kinderen) hebben moeten doorbrengen, op 4775 meter....die mensen waren behoorlijk ziek geweest. De pas werd (een beetje laat, naar ons idee) dus dichtgegooid en we mochten niet meer naar boven....balen! Daar gingen we weer naar beneden.. de fietsen in de auto van de politie. Weer terug bij de politiepost moetsen we een dag wachten tot de pas weer open ging. Daar hebben we gelukkig wel een lift gevonden en zijn we op dag 5 op de pas afgezet.

We weten dat we een verstandig besluit hebben genomen door niet verder naar boven te fietsen. Een geitenherder vond het weer al slecht en de politie besloot dus ook de pas dicht te gooien. De afdaling was ongelofelijk mooi, maar je zit toch met gemengde gevoelens op de fiets. Hadden we dit maar zelf naar boven kunnen fietsen....?

Op dit moment zitten we Chilecito. We gaan verder naar het noorden fietsen, grofweg de ruta 40 naar boven. Hoe we naar Bolivia gaan zien we de komende 2 weken...